Immunologie
Immunologie
Ons immuunsysteem is van vitaal belang om ons te beschermen tegen ziekten. In vele gevallen kan het immuunsysteem echter slecht functioneren en te weinig of te sterk reageren op een reële of vermeende bedreiging. Het vakgebied Immunologie vormt al lang de kern van wat wij bij Sobi doen, waardoor wij gedurende vele jaren uitgebreide ervaring hebben verzameld.
Binnen de Immunologie streven wij ernaar behandelingen mogelijk te maken van ernstige, invaliderende en zelfs levensbedreigende ziekten. Gesteund door ons inzicht in de betrokken mechanismen, bestuderen wij hoe onze bestaande producten en onderzoekstherapieën mogelijk kunnen helpen bij nieuwe indicaties en zoeken wij naar nieuwe kandidaat-behandelingen in een laat stadium, die veelbelovend zijn voor andere gebieden met een medische behoefte waaraan nog niet is voldaan.
Verder bouwend op onze ervaring om innovatieve therapieën beschikbaar te maken voor mensen die deze nodig hebben, werken wij voortdurend samen met professionals in de gezondheidszorg, patiëntenorganisaties en andere belanghebbende instanties om onze behandelingen bij zoveel mogelijk patiënten te introduceren.
Interleukine-1 en auto-inflammatoire ziekten
De interleukine 1-familie (IL-1) is een groep ontstekingsbevorderende cytokinen die een centrale rol spelen bij de regulering van de immuunrespons van het lichaam. Door zich te binden aan de IL-1 receptoren op cellen, spelen ze een belangrijke rol bij acute en chronische ontstekingsreacties.
Daarnaast is het IL-1 systeem ook betrokken bij verschillende andere biologische functies, zoals metabolische en hematopoëtische activiteiten. Leden van de IL-1 familie zijn naar voren gekomen als therapeutische doelwitten voor een toenemend aantal auto-inflammatoire ziekten, waarbij een remming van de IL-1 activiteit de basis kan vormen voor nieuwe behandelingen.
CAPS (cryopyrine-geassocieerde periodieke syndromen), een groep zeldzame en potentieel dodelijke auto-inflammatoire aandoeningen, worden gekenmerkt door een overmatige productie van het eiwit interleukine 1β (IL-1β). Veel voorkomende symptomen zijn huiduitslag, periodieke koortsen, hoofdpijn, een ziek gevoel en gewrichtspijn. De meest ernstige vorm van CAPS is NOMID (neonataal begonnen inflammatoire multisysteemaandoening) of CINCA (chronisch infantiel neurologisch cutaan en articulair syndroom).
Voordat er medicijnen tegen NOMID/CINCA werden ontwikkeld, stierf naar schatting 20% van de getroffen kinderen voordat ze de volwassen leeftijd hadden bereikt. Vandaag de dag is de prognose voor de meeste patiënten die behandeld worden gunstig.
IL-1 vormt een belangrijke factor bij de ziekte van Still, een zeldzame, systemische auto-inflammatoire ziekte die wordt gekenmerkt door hoge koortsen, gewrichtspijn en huiduitslag. Bij patiënten met reumatoïde artritis is IL-1 ook verhoogd en houdt deze verband met verschillende parameters in de ziekteactiviteit.
Interferon-gamma en HLH
Interferon-gamma (IFN-gamma of IFNγ) is een cytokine die door cellen van het immuunsysteem wordt afgescheiden om de immuunfuncties te helpen reguleren. Het immuunsysteem van het lichaam gebruikt IFN-gamma om virale en intracellulaire bacteriële infecties te bestrijden.
Deze specifieke cytokine is belangrijk voor het immuunsysteem, gedeeltelijk omdat ze het vermogen van virussen om zich te vermenigvuldigen rechtstreeks kan afremmen. Het helpt ook bij het stimuleren en reguleren van andere immuunreacties in het lichaam, met name ontstekingen.
Abnormale niveaus van IFNγ worden echter in verband gebracht met een aantal auto-inflammatoire en auto-immuunziekten, waaronder lupus, insuline-afhankelijke diabetes, artritis en hemofagocytische lymfohistiocytose (HLH).
HLH is een uiterst zeldzaam, snel progressief en vaak fataal syndroom van hyperinflammatie waarbij een massale overproductie van IFNγ verondersteld wordt het immuunsysteem te hyperactiveren, wat uiteindelijk tot orgaanfalen leidt. De primaire vorm van de ziekte komt meestal voor bij pediatrische patiënten en is dodelijk indien deze niet wordt behandeld, waarbij de gemiddelde overlevingsduur minder dan twee maanden bedraagt. De secundaire (opgelopen) vorm van de ziekte ontstaat gewoonlijk op latere leeftijd en gaat eveneens gepaard met een aanzienlijk sterftecijfer.
Er wordt geschat dat elk jaar ongeveer 100 gevallen van primaire HLH in de Verenigde Staten worden gediagnosticeerd, maar men gaat ervan uit dat dit cijfer te laag is. Primaire HLH is moeilijk te diagnosticeren vanwege de uiteenlopende klachten en verschijnselen, waaronder koorts, zwelling van de lever en milt, ernstig laag aantal rode en witte bloedcellen, bloedingsstoornissen, infecties, neurologische verschijnselen, orgaanfunctiestoornissen en orgaanfalen.
Het eerste doel van de behandeling is de hyperinflammatie snel onder controle te krijgen, zodat de patiënt in aanmerking komt voor een hematopoëtische stamceltransplantatie.